مینیمالیسم به نقطه بحرانی خاصی رسیده است

شغل من ساده و پیچیده است، بنابراین می‌توان آن را به زبانی ساده و گلچین توصیف کرد. من عاشق حس و پیچیدگی برتری آن هستم. من افرادی را دوست دارم که ذهنی تیزبین و در عین حال راحت برای صحبت کردن دارند. این ویژگی‌ها می‌توانند کاملاً طبیعی با هم ترکیب شوند. با این حال، چیزهایی مانند افراد، اگر این ویژگی‌ها به طور مصنوعی به آنها متصل شوند، بدبخت به نظر می‌رسند.

مهم‌تر از همه، به زندگی به عنوان یک نمونه اولیه فکر کنید. ما می‌توانیم آزمایش‌هایی انجام دهیم، اکتشافاتی انجام دهیم و دیدگاه‌های خود را تغییر دهیم. می‌توانیم به دنبال فرصت‌هایی برای تبدیل فرآیندها به پروژه‌هایی باشیم که نتایج ملموسی دارند. می‌توانیم یاد بگیریم که چگونه از چیزهایی که خلق می‌کنیم لذت ببریم، چه به شکل یک تجربه زودگذر باشند و چه به شکل میراثی که برای نسل‌ها باقی خواهد ماند. می‌توانیم یاد بگیریم که پاداش در خلق و خلق مجدد حاصل می‌شود، نه فقط در مصرف دنیای اطرافمان. مشارکت فعال در فرآیند خلق، حق و امتیاز ماست. ما می‌توانیم یاد بگیریم که موفقیت ایده‌هایمان را نه با حساب‌های بانکی‌مان، بلکه با تأثیر آنها بر جهان بسنجیم.

کافی نیست که محصولاتی بسازیم که کاربردی، قابل فهم و استفاده باشند، ما همچنین باید محصولاتی بسازیم که شادی و هیجان، لذت و سرگرمی و بله، زیبایی را به زندگی مردم بیاورند. خلاقیت یعنی کشف سوالی که هرگز پرسیده نشده است. اگر کسی سوالی خاص و ویژه مطرح کند، پاسخی که می‌دهد نیز لزوماً منحصر به فرد خواهد بود.

هدف یک طراح گوش دادن، مشاهده، درک، همدردی، همدلی، ترکیب و جمع‌آوری بینش‌هایی است که او را قادر می‌سازد تا نامرئی را مرئی کند.

اندرو گروو

یک اصل بودایی در مورد ماهیت یک کاسه، خالی بودن آن است – به همین دلیل است که مفید است. خالی بودن آن به آن اجازه می‌دهد چیزی را در خود نگه دارد. من حدس می‌زنم این بدان معناست که طراحی باید در مورد چیز دیگری صحبت کند. اگر طراحی را درباره طراحی انجام دهید، فقط کاسه‌ها را روی هم می‌چینید، و کاسه‌ها برای این کار نیستند.

یک طراح، ترکیبی نوظهور از هنرمند، مخترع، مکانیک، اقتصاددان بی‌طرف و استراتژیست تکاملی است.

اگر برای اشتباه کردن آماده نباشید، هرگز به چیز بدیعی دست نخواهید یافت.

در اینجا یکی از معدود کلیدهای مؤثر برای حل مشکل طراحی آمده است: توانایی طراح در تشخیص هرچه بیشتر محدودیت‌ها؛ تمایل و اشتیاق او برای کار در چارچوب این محدودیت‌ها. عمیق‌ترین فناوری‌ها، آن‌هایی هستند که ناپدید می‌شوند. آن‌ها خود را در تار و پود زندگی روزمره می‌بافند تا جایی که از آن غیرقابل تشخیص می‌شوند.

بالاتر از همه، به زندگی به عنوان یک نمونه اولیه فکر کنید. ما می‌توانیم آزمایش‌هایی انجام دهیم، اکتشافاتی انجام دهیم و دیدگاه‌های خود را تغییر دهیم. می‌توانیم به دنبال فرصت‌هایی برای تبدیل فرآیندها به پروژه‌هایی باشیم که نتایج ملموسی دارند. می‌توانیم یاد بگیریم که چگونه از چیزهایی که خلق می‌کنیم لذت ببریم، چه به شکل یک تجربه زودگذر باشند و چه به شکل میراثی که نسل‌ها باقی خواهد ماند. می‌توانیم یاد بگیریم که پاداش در خلق و بازخلق حاصل می‌شود، نه فقط در مصرف دنیای اطرافمان. مشارکت فعال در فرآیند خلق، حق و امتیاز ماست. می‌توانیم یاد بگیریم که موفقیت ایده‌هایمان را نه با حساب‌های بانکی‌مان، بلکه با تأثیر آنها بر جهان بسنجیم.